Recenzje

„(...) pod zwariowaną fabułą okraszoną wieloma epizodami w najlepszym manhattańsko-żydowskim stylu Woody Allena i śmiałymi, ciętymi komentarzami do obecnej sytuacji w Polsce, ten spektakl pokazuje jednak coś ważnego. Wspólnota śmiechu, poczucia humoru, ironicznego dystansu do rzeczywistości może być skuteczną bronią przeciw demonom. To jest to dziedzictwo polsko-żydowskie, które ze sobą dzielimy.”

"I co? I bólu na wątpiach już dawno nie ma! Zniknął po paru minutach spektaklu, gdy nastąpiło emocjonalne, wysoce pozytywne „wciągnienie” widzów do świata z głębin króliczej nory. Okazało się przy tym, że Justyna Łagowska jest reżyserką pełną gębą i może spokojnie realizować swoje własne inscenizacje (...); że Michał Kmiecik to nie tylko twórca zaangażowany, ale i wysokiej klasy dramaturg-adaptator, że Robert Piernikowski potrafi świetnie wkomponować swą muzykę w odjazdowo-oniryczno-młodzieżową atmosferę widowiska Łagowskiej, że gnieźnieńscy aktorzy i aktorki potrafią swobodnie udźwignąć kolejną zaproponowaną im konwencję gry, rozwijając konsekwentnie swój potencjał… I że Teatr im. Fredry ma wzorcową wręcz propozycję teatralną dla młodzieży – wyczyn w Polsce prawie-że-nieprawdopodobny!"

"Kto mądry albo nawet niekoniecznie mądry, ale w miarę trzeźwy i moralnie poukładany, ten zrozumie autentyczny tragizm i uniwersalność problemów, które w komiczno-gargantuicznej formie stawia przed nami dramat Sikory, świetnie, z nerwem zrealizowany przez brazylijsko-polski zespół".

"Niech nigdy w tym dniu słońce nie świeci mógł być kolejnym spektaklem operującym warsztatowymi i dramaturgicznymi schematami na temat niepełnosprawności i nietolerancji. Wykonawcy ujawnili jednak prawdziwe sceniczne talenty, które pozwoliły im interesująco opowiedzieć i zaśpiewać: o sobie, o nas i o naszym niepełnosprawnym kraju"

"To przedstawienie to emancypacyjna petarda. Opowieść samych "innych" o ich własnych pragnieniach, wykluczeniu i potrzebie akceptacji, która nie ma być litością."

"Na takie spektakle powinno się wysyłać najmłodsze pokolenia przynajmniej kilka razy, a potem, w myśl współczesnej pedagogiki teatralnej, ich tematy solidnie przepracować".

"Najistotniejsza rzecz tego spektaklu - żywy kontakt dwojga aktorów i trójki muzyków z dziećmi. (...) przesłanie podane jest bez nadęcia, na wesoło, w atmosferze zabawy."

"To kolejna wersja historii domowej, bez patosu, bez wielkich wydarzeń dziejowych (nawet w tle). Przejmująca i bardzo prawdziwa, realistyczna, ale lekko zawieszona nad ziemią, dosadna, a zarazem lekko poetycka."

"Ten spektakl porusza, dotyka. (...) Opowiada o ludziach młodych i będzie dla nich ważny, jeśli go obejrzą. Upierał się jednak będę, że i my, tetrycy, powinniśmy go zobaczyć i chyba nie tylko ze względów estetycznych."

"Reżyser konsekwentnie poszukuje swojego własnego stylu i realizuje nowoczesną wizję teatru. Jego przedstawienie zaciekawia, a scenografia i kostiumy wręcz mnie urzekły."