Newsy

„Co udało się reżyserowi bezbłędnie, to zbudowanie klimatu posępnego domostwa wśród wrzosowisk. Wprawiane w ruch półprzezroczyste zasłony uskuteczniały nastrój jakiejś niesamowitości, tajemnicy, miało się wrażenie, jakby czyhały za nimi duchy. Dziwność tę potęgowały odgłosy – ni to zawodzenia wiatru, ni to płaczu jakiegoś dziecka. Rzecz jasna rezolutna Mary dotarła do sedna sprawy, poznając w ten sposób Colina. Z kolei sceny „na zewnątrz” zyskiwały świetlistość. I żywiołowość – dzięki wprowadzeniu animowanych przez aktorem kukiełek zwierząt zapraszających do radosnej zabawy wśród przyrody. Warto też zaznaczyć, że reżyser zgrabnie połączył te dwie przestrzenie: domostwa i ogrodu – czy to właśnie poprzez grę płótnami czy roślinne motywy pojawiające się na pokojowych ścianach”.