Newsy

Wszystko staje się zimnem i chorobą. Fantazja, Teatr, wszystko. Nawet wiosną

„Empuzjon” Olgi Tokarczuk, w reż. Radosława Rychicka, w Teatr im. A. Fredry w Gnieźnie. Pisze Zbyszek Dramat.

„Wszystko wyschło we mnie jak łożysko rzeki” – to krótki cytat z „Mrozu” Thomasa Bernharda. Ten niezwykły spektakl w gnieźnieńskim Teatrze uzmysłowił mi ten stan. „Empuzjon” Olgi Tokarczuk przeczytany i wystawiony przez Radosława Rychicka to zjawisko teatralne, które pozostaje jeszcze głębiej niż w pamięci. Prowokuje i dręczy. Z wiekiem teatralne myślenie staje się mechanizmem udręki (T.Bernhard – „Mróz”). Potwierdza niepewność. Nic na to nie poradzę. Wyobrażenie wielowymiarowej ciemności wiatrowych szczelin wzbogacone oprawą scenograficzną, kostiumami, światłami i efektami wideo (te groźne oczy wampira…?) w wydaniu Łukasza Błażejewskiego (aka Prince Negatif) zaprowadza mnie do „Kosmosu” Witolda Gombrowicza. Jestem uczniem obu, ale to nie Gombrowicz, a Błażejewski w projekcie „Teatr dla mnie to…” napisał odjazdowo pięknie, że teatr to „przestrzeń do prototypowania odmiennego myślenia”. Podążam tą górską niebezpieczną ścieżką. I kogo tam spotykam? Michała Karczewskiego i jego Mieczysława Wojnicza. Odnajduję ich w kosmicznym bezruchu, mimo że w najlepszej scenie spektaklu Sydonia Patek – asystentka doktora Semperweißa (wspaniała Joanna Żurawska – Maestra) próbuje przywrócić go życiu i światu – zupełnie niesamowitym masażem/tańcem/układem choreo. Mikro-dzieło sztuki teatralnej. Szkoda, że takich sekwencji scenicznych jest tu tak mało…

Zrywanie się, biegnięcie i znów siedzenie bez ruchu, na tym właściwie wyczerpuje się nasze życie – napiszę za Bernhardem. Na końcu i tak wszyscy jesteśmy przezierni. Byle nie na początku. Byle nie na widowni. Byle nie na scenie.