Krótka rozmowa ze Śmiercią

Jest jednym z niewielu doświadczeń wspólnych wszystkim ludziom: śmierć. Od wieków próbowano ją obłaskawić, oswoić ale także oszukać czy przechytrzyć. Środkiem do tego może być rozmowa, także taka prowadzona przy pomocy dzieł sztuki. Marcin Liber w swoim spektaklu przywołuje dwa klasyczne utwory literatury staropolskiej zadając pytanie, jaki może być współczesny sposób funkcjonowania ich obu, szczególnie w takim miejscu, jakim jest Gniezno – pierwsza stolica polskich królów a także władców kościelnych, miasto gdzie za słynnymi drzwiami spoczywa święty Wojciech. Jak dziś patrzymy na średniowieczny danse macabre? Czy budzi on grozę, a może jednak śmiech może być też reakcją na horror? Czy ironia, która zagości na scenie za sprawą muzyki zespołu Nagrobki, jest w stanie pomóc przezwyciężyć strach przed tym, co nieuniknione? Bez tego wszystkiego nie obędzie się ta teatralna rozmowa ze Śmiercią przywracająca pamięć o dziełach literatury staropolskiej.

Podczas 45 Opolskich Konfrontacji Teatralnych KLASYKA ŻYWA (2021) „Krótka rozmowa…” zdobyła nagrodę za reżyserię (Marcin Liber) oraz nagrodę za najlepszą muzykę (zespół Nagrobki). Spektakl został też wyróżniony przez Komisję Artystyczną VI Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej KLASYKA ŻYWA Nagrodą Specjalną im. S. Hebanowskiego za odkrycie repertuarowe.

„Liber sięgając po staropolskie teksty stara się odświeżająco spojrzeć na to, co nazywamy tradycją, tym samym próbuje rewaloryzować wszystkie determinanty kulturowych znaczeń. Stąd w gnieźnieńskim spektaklu tak wiele odniesień nie tylko do średniowiecznej ikonografii, ale przede wszystkim do wyrafinowanego mieszania sacrum z profanum, wysokiego z niskim, powagi ze śmiechem czy góry z dołem. I to najlepiej tłumaczy swoistą ekscentryczność tego przedsięwzięcia, w którym porządek i hierarchia naszej rzeczywistości i współczesnego świata wciąż pozostają względne, mgławicowe i niekonkretne.”

Wiesław Kowalski, Teatr Dla Wszystkich

„Staropolska literatura, cztery Amy Winehouse w roli tytułowej, zespół Nagrobki na żywo i danse macabre na finał. Jakże inaczej ogląda się to oswajanie śmierci podczas pandemii”

Aneta Kyzioł, Polityka