Recenzje

Adaptacja klasycznego dramatu to mroczna opowieść o prawie, religii, kłamstwie i zbrodni. W konstrukcji scen, w rodzaju ruchu, w sposobie podawania tekstu, w skromnej, czarno-białej scenografii i kostiumach, wyraźnie widać specyficzny idiom Anny Augustynowicz, rozpięty między tradycją i specyficznie pojmowaną nowoczesnością. Najmocniejszy moment tego krótkiego spektaklu to poruszający końcowy monolog Rolanda Nowaka, ale ciężar spoczywa na barkach debiutującej aktorskiej trójki, która unosi go z wielkim powodzeniem i klasą.

Kwartet aktorski ze spektaklu „Miła robótka” Agnieszki Jakimiak – Kamila Banasiak, Zuzanna Czerniejewska-Stube, Paweł Dobek i Michał Karczewski to czwórka aktorów młodego pokolenia, która w przywołanej sztuce pokazała pełnię swoich scenicznych możliwości, czyli głównie talentu i odwagi. Bo żeby zagrać erotycznie, a nie wulgarnie, zabawnie, ale nie rubasznie czy w końcu zrzucając w dużej części ubrania nie pozostać nagim w swej ekspresji – to prawdziwa sztuka! I choć na udany spektakl ma wpływ tak naprawdę cały zespół przy nim pracujący z reżyserką Agnieszką Jakimiak na czele, to jednak aktorzy stanowią tu pewną wizytówkę. Poza tym to osoby, które zdają się lubić swoją pracę i nie zadzierają wysoko głowy, więc to już połowa sukcesu. Natomiast druga to zaangażowanie i świeże spojrzenie na wszelkie wyzwania, skądinąd sympatycznych młodych artystów. Jeśli tak dalej pójdzie, to Kamili, Zuzannie, Pawłowi i Michałowi wróżę wiele teatralnych i nie tylko sukcesów!

„Jest to pewnikiem, że tylko miłość do Teatru czyni człowieka potrzebnym na świecie. Czuję, że Aleksandria to piękne miejsce, tym bardziej, że nie będę przychodził tam codziennie. Przekonałem się przy tej sposobności, że autorka nie zepsuła tego dzieła, zmieniła opowieść, bo starała się uczynić ją bardziej poetyczną i kompletniejszą na teraz. Pierwsze wrażenie wżarło się jednak tak silnie w mą duszę, nie da się tego wymazać i usunąć. Gorące umiłowanie Melpomeny, wypełniające po brzegi serce moje, przenikające mnie taką rozkoszą, sprawił że świat otaczający wydawał mi się rajem. I nie jest aż taką dzisiaj udręką jak w nocy, prześladowczym demonem, kroczącym za mną wszędzie, gdzie stąpię. To miejsce leczy. To sanatorium. Jego adres Ci podaję: ul. Mickiewicza 9, 62-200 Gniezno. Pytaj tam o Marię, Patrycję, Łukasza, Sławomira, Karolinę, Macieja, Szymona, Martynę, Macieja, Joannę, Wojciecha, Martynę, Macieja i Ewę. Oni Cię przygarną. Otoczą opieką. Tam jesień i zima niestraszne”. O „Cierpieniach młodego Wertera” wg powieści Johanna Wolfganga Goethego w reżyserii Marii Spiss pisze Zbyszek Dramat.

„Miła robótka” w reż. Agnieszki Jakimiak w Teatrze im. Fredry w Gnieźnie w koprodukcji z Festiwalem Czterech Kultur w Łodzi. Agnieszka Jakimiak z Mateuszem Atmanem stworzyła w Gnieźnie spektakl na wskroś afirmacyjny, do tego proekologiczny, który swoją inteligencją i dowcipem wyzwala w widzach bardzo pozytywne emocje i wspólnotową energię, uderza w tych, którzy roszczą sobie prawa do bycia stróżami i strażnikami moralności, jednocześnie unikając jakiejkolwiek wulgarności czy nonszalancji zachęca do tego, by pokochać i zaakceptować swoje ciało i zaserwować sobie powrót do natury, wyzwolić takie pragnienia człowieka, by żyć inaczej i lepiej.

„Błyskotliwy humor Jakimiak i Atmana oraz zachęcająco pluszowa atmosfera softerotyzmu sprawia, że widzki i widzowie z łatwością wchodzą w konstruowany przez artystów w Gnieźnie świat. Grany od października tytuł stał się repertuarowym hitem, a pojawiająca się na spektaklach publiczność chętnie wchodzi w interakcję z aktorkami i aktorami, np. w scenie odczytywania na głos fragmentów listów czytelników do Ylvy – popularnej w latach dziewięćdziesiątych szwedzkiej seks-edukatorki z magazynów erotycznych. Bezpiecznie ukryci za cudzymi, nieco komicznymi, choć jednocześnie rozczulającymi wyznaniami i pytaniami, tworzymy z ich autorkami i autorami wspólnotę doświadczenia. Niepornograficzna perwersyjność zbliżenia w spektaklu Jakimiak polega na zbliżeniu do człowieka i oddaniu mu tego, co ludzkie w komfortowej i afirmatywnej atmosferze”. Pisze Magdalena Rewerenda, członkini Komisji Artystycznej 29. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Spektakl bierze udział w 29. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. W I etapie Konkursu spektakle ocenia Komisja Artystyczna w składzie: Jacek Sieradzki (przewodniczący), Dominik Gac, Andrzej Lis, Julia Lizurek, Wiesław Kowalski, Magdalena Rewerenda, Agata Tomasiewicz. http://www.sztukawspolczesna.org

„Miła robótka” w reżyserii Agnieszka Jakimiak w rankingu 10 najlepszych spektakli 2022 roku według Anety Kyzioł, Polityka . Spektakl bierze udział w 29. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. W I etapie Konkursu spektakle ocenia Komisja Artystyczna w składzie: Jacek Sieradzki (przewodniczący), Dominik Gac, Andrzej Lis, Julia Lizurek, Wiesław Kowalski, Magdalena Rewerenda, Agata Tomasiewicz. http://www.sztukawspolczesna.org

"Miła robótka jest moim zdaniem spektaklem, który w lekkiej, zabawnej i wydawałoby się niezobowiązującej konwencji stawia radykalne pytania o wolność – jej historyczne, indywidualne, wspólnotowe i współczesne znaczenia. Seks i seksualne fantazje są polem badania ograniczenia i przekroczenia, doświadczonej społecznej zmiany, która odsłoniła i zarazem przesłoniła głębokie pragnienia Polaków. Jednocześnie za wielką wartość spektaklu Jakimiak i Atmana uważam jego wymiar utopijny, użycie historii i jej uwikłań, by stworzyć wizję innej możliwości, odsłonić spod melancholijnej przesłony żywą i zakorzenioną w przeszłości alternatywę. Takie mówienie o seksie, tworzenie takich obrazów, performatywnych konstelacji, w których seks, pornografia, erotyka odrywają się od przemocy i stają się właściwie filozofią, choć jednocześnie wcale nie zmieniają się w abstrakcję czy metaforę, wydaje mi się niezwykle ważne i potrzebne we współczesnej Polsce". Dorota Sosnowska Didaskalia Gazeta Teatralna.